“Ja leuk Roxanne, met je ‘alles wat je aandacht geeft groeit’, maar als ik m’n kind positief aanmoedig, lijkt het wel alsof hij het juist minder graag wil doen!” Dit hoorde ik de afgelopen week twee keer van ouders. Toeval? Ik denk het niet. Ik dacht: Tijd voor een blog!
Zo, lekker op de maandagochtend. Koffie erbij, aandacht erbij, want het wordt een klein beetje een ingewikkeld verhaal. Nou ja… Het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk, maar zo kan het soms wel lijken. Dus sprokkel wat concentratie bij elkaar, dan komt het goed! You can do it, dat weet ik zeker. En ik vertrouw een beetje op mijn uitleg kunsten J.
Alles wat je aandacht geeft, groeit!
Je hebt hem vast wel eens langs horen of zien komen als je ons al een tijdje volgt: “Alles wat je aandacht geeft groeit”. Hiermee bedoelen we voornamelijk gedrag. Geef je complimentjes voor wat je goed vindt gaan, dan vindt je kind dit natuurlijk leuk en zal hij/zij het vaker doen. Zo kan je gewenst gedrag laten toenemen. Voorbeelden hiervan zijn: Je kind durft in het zwembad voor het eerst onder water te zwemmen, dan sta jij natuurlijk juichend aan de kant. Je schreeuwt enthousiast “goed zooooo!” en steekt twee duimen op. Wedden dat je kind zich goed voelt (en zich misschien een beetje schaamt voor z’n clowneske moeder), maar het zeker weten nog eens gaat proberen? En vergelijk dit eens met toekijken en het onder water zwemmen zien, maar verder op je telefoon kijken en niet heel duidelijk reageren. Hoe zou je kind zich dan voelen? En zou hij het nog eens proberen? Waarschijnlijk is de kans veel minder groot.
Een ander voorbeeld is een beloningssysteem om bijvoorbeeld zindelijkheid toe te juichen of te helpen met het afleren van duimen. Goed gedrag wordt beloond en we hopen dat het dan vaker zal gebeuren. Met andere woorden: alles wat je aandacht geeft groeit.
Dit is overigens ook zo met ongewenst gedrag. Aandacht geven aan je kind die steeds door je heen praat, of die steeds harder aan het jengelen is (zonder dat er écht iets is), zal dit gedrag versterken. Het beste kan je het negeren, misschien een stopteken geven met je hand zonder al teveel oogcontact te maken, tot je bent uitgesproken en je écht op je kind kunt richten. Of een kind dat je even aan het ‘testen’ is, en steeds een stapje verder gaat om te kijken wanneer je zult reageren. Reageren = versterken. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Het beste schenk je helemaal geen aandacht aan het ongewenste gedrag maar nodig je je kind uit om je even te helpen o.i.d., en je haalt hem zo uit de situatie. Ook bij pesten zeggen we toch altijd: het beste kun je het negeren. Reageren is alleen maar leuk: alles wat je aandacht geeft, groeit.
Zelfvertrouwen geven met aandacht
Oké, ik denk dat je nu wel ongeveer snapt wat we met die uitspraak bedoelen. In onze trainingen en behandelingen gebruiken we dit principe ook veel. In de weerbaarheidstraining leren we kinderen stevig te staan, te reageren en dagen we ze uit iets te proberen wat ze eigenlijk spannend vinden. Dit zou ons nooit lukken als we alleen ons zouden richten op wat minder goed gaat of wat een kind nog niet kan. Wij richten ons daarom op wat we wel willen zien, en wat er al goed gaat. Het geeft niet als het niet in één, twee of vijf keer lukt. Het wordt geprobeerd en gaat elke keer al een beetje beter en daar complimenteren we op! Ouders van de jonge bikkeltjes werken thuis met beloningssystemen om er nóg meer aandacht aan te geven. En als het mis gaat, helemaal niet erg! Je hebt het toch geprobeerd?! Dat vind ik al zo knap!
Juist bij onzekere of bange kinderen is deze stap belangrijk: ze motiveren om het te gaan proberen. Ze het gevoel geven dat ze het wel durven. Ze het vertrouwen geven dat het wel oke zal gaan, en zo niet, dat het écht niet erg is! Dat proberen belangrijker is dan slagen. En juist dit stukje, is bij onzekere of bange kinderen lastig. Die hebben minder zelfvertrouwen, die weten niet zeker of proberen wel leuk is en of het wel gaat lukken. En die zijn bang dat als het niet lukt, anderen gaan lachen of er wat van vinden. Ze denken al snel dat ze het niet goed doen.
En zal ik je eens wat ergs vertellen? Daar hebben wij als volwassenen nog een rol in ook! Wij met onze goedbedoelde tips, aanmoedigingen:
- “Zo lukt het niet he? Probeer het maar eens zó”
- “Het is echt niet zo eng als je denkt, probeer het maar!”
- “Kijk, die andere kindjes durven het ook, ga jij het dan ook proberen?”.
100% aandacht, 0% vooruitgang
Hoor je jezelf dit wel eens zeggen, of iets wat hierop lijkt? En ben je wel eens verbaasd dat je kind er niet meer vertrouwen van lijkt te krijgen? Voor je gevoel geef je veel aandacht aan wat je wilt zien, ben je je kind écht aan het helpen. Toch? Waarom doet hij het dan in hemelsnaam niet? En waarom lijkt het alleen maar erger te worden, terwijl je het zo goed probeert. Er echt de tijd voor neemt, je volle aandacht aan je kind geeft. En toch lukt het niet. Wat doe je nu verkeerd?
Dit hoorde ik dus twee keer de afgelopen week. Ouders die het absoluut 100% goed bedoelden. Goede ouders ook, die hun uiterste best doen voor hun kinderen en enorm lief zijn als je het mij vraagt. En toch lukte dit niet. Gek he?
De vraag die ik hen stelde, en die ik nu ook aan jou stel, was: Wat is het precies waar je op dat moment aandacht aan geeft? Wat is de boodschap die je kind uit jouw woorden haalt? Hoe interpreteert hij/zij het?
Zender vs ontvanger
Soms is er een verschil tussen wat je wilt uitzenden (kom op, je kunt het, ik heb vertrouwen in je!) en wat er wordt ontvangen door je kind. Als je kijkt naar de drie bovenstaande uitspraken zou het kunnen zijn dat je kind denkt:
- oh, ik doe het dus niet goed
- wat ik denk, klopt niet
- ik durf minder dan andere kinderen, wrijf het er maar in
Ik kan me voorstellen dat dit niet helemaal was wat je bedoelde! Maar als je je dit realiseert, is het ineens niet gek meer dat jij dacht dat je je kind aan het aanmoedigen was, maar je kind hier niet positief op reageert. Jij dacht dat je aandacht gaf aan het goede, gewenste gedrag, maar je ziet niet dat het toeneemt.
Geneuzel?
Misschien denk je nu wel: “wat een geneuzel”, m’n kind snapt toch wel wat ik bedoel. Hij weet toch van wie het komt, en wat ik ermee wil zeggen?! Natuurlijk weet je kind van wie het komt. Maar als jouw kind enigszins onzeker of bang is, staat de antenne anders afgestemd. Die zoekt (onbewust) naar signalen die zijn vermoedens bevestigen, zo werken onze hersenen nu eenmaal. Dus als er enige twijfel is in je stem of woorden, zal jouw kind het snel ontvangen als “zie je wel, ik kan het niet”. Daarom zijn woorden toch heel belangrijk als je je kind vertrouwen wilt geven. De juiste boodschap voor dat duwtje van ‘Ik kan het vast, ik ga het wel proberen’.
Tip voor thuis:
Let eens op wat je zegt als je je kind wilt motiveren en als je je kind aan het complimenteren bent. Dus als je bezig bent met wat je wilt laten groeien.
Hoe ontvangt je kind dit? Is wat jij bedoelt uit te zenden ook wat je kind ontvangt?
Extra tips
Vind je het lastig om dit in te schatten? Ben jij eigenlijk al een tijdje zoekende hiermee en merk je dat je kind al langere tijd anders of dwars reageert op jouw goede bedoelingen? Dan is het tijd om actie te ondernemen! Langer in deze cirkel doorlopen heeft geen zin! Het is tijd om hem te onderbreken en er een andere draai aan te geven. Het is dus echt niet ingewikkeld, als je maar weet HOE. Het goede nieuws: dat kunnen wij je redelijk eenvoudig leren. In ongeveer drie oudergesprekken heb jij je draai weer gevonden, en zitten jij en je kind weer op dezelfde frequentie, zodat je je kind echt weer kan zien proberen en groeien!
Is dit wat je wilt? Schrijf je dan in, dan nodigen we je binnen twee weken uit. In een gratis en vrijblijvend intakegesprek kijken we samen naar jouw vraag en geef ik je alvast de eerste tips mee! Dus niet langer door cirkelen, maar doen!
Als dingen me aan het hart gaan, word ik er vaak niet bondiger op. Jij hebt het helemaal tot het einde gehaald! En was het ingewikkeld? Viel mee he!
Een fijne week gewenst!
Roxanne
0 Reacties